Lore Segal (ur. 1928) – amerykańska pisarka żydowskiego pochodzenia. Urodzona w Wiedniu jako Lore Groszmann. Po zajęciu Austrii przez Trzecią Rzeszę w 1938 roku trafiła do Anglii w ramach akcji ratunkowej zwanej Kindertransport. Absolwentka Uniwersytetu Londyńskiego. W roku 1951 osiedliła się w Stanach Zjednoczonych, gdzie mieszka do dziś. W latach 1968–1996 wykładała twórcze pisanie m.in. na Uniwersytecie Columbia oraz Uniwersytecie Princeton. Doświadczenie uchodźstwa zainspirowało jedną z jej ważniejszych książek – Other People’s Houses (1964). Dotąd wydała pięć powieści, ostatnią, Half the Kingdom, w roku 2013. Jej najbardziej znane opowiadania to The Reverse Bug (1989), Other People’s Deaths (2006) oraz Making Good (2008). Segal dała się także poznać jako znakomita tłumaczka i autorka literatury dziecięcej. Od lat współpracuje z „New Yorkerem”. Jest laureatką wielu nagród i wyróżnień, jej książka Shakespeare’s Kitchen (2007) znalazła się w finale Nagrody Pulitzera. Lucinella (1976) to pierwszy utwór literacki Lore Segal wydany po polsku.

„Lucinella” Lore Segal

Lucinella zaczyna się jak klasyczna satyra na środowisko literackie. Od pierwszego zdania wszystko wskazuje na to, że mamy do czynienia z książką obśmiewającą mieszkańców słynnej kolonii pisarskiej Yaddo pod Nowym Jorkiem. Segal ukazuje zamkniętą społeczność poetów, krytyków i wydawców, których trawią jednakowe koszmary, lęki i nadzieje.

Tytułowa bohaterka miota się pomiędzy nudną codziennością a własnym wyobrażeniem o sobie jako pisarce, między pragnieniem a niemożnością tworzenia. Lecz początkowy realizm opowieści wkrótce topnieje – pisze Barbara Kopeć-Umiastowska. – Do akcji wkraczają Zeus i Hera, krytycy literaccy przemawiają z Olimpu, dyskusje panelowe zamieniają się w teatr awangardowy, a narratorka w rożnych towarzyskich sytuacjach występuje równocześnie dodatkowo w dwóch osobach – jako Lucinella młodsza i Lucinella starsza.

A zatem baśń? Owszem. Eksperyment literacki? Jak najbardziej. Zarazem jednak błyskotliwa i inteligentna opowieść o akcie tworzenia i sposobach istnienia literatury.


 

„Opowiadania” Joseph Conrad


 

Wybór pokazuje różnorodność tematyki i języka artysty uważanego za jednego z najwybitniejszych stylistów. Trudno nie ulec urokowi i bogactwu Conradowskich opisów, jego cudownej ironii i zaskakującemu poczuciu humoru oraz głębi, z jaką potrafił odmalować złożoność ludzkiej natury.

W tomie znalazły się: Placówka postępu, Laguna, Karain: wspomnienie, Młodość: opowieść, Amy Foster, Anarchista, Informator. Opowieść ironiczna, Il Conde. Opowieść żałosna, Tajemny towarzysz, Freya z Siedmiu Wysp, Wspólnik, Książę Roman, Opowieść.
 

„Fashionistki zrzucają czadory. Moje odkrywanie Iranu” Aleksandra Chrobak

Autorka bestsellerowych Beduinek na Instagramie zaprasza czytelników w podróż do miejsca, które fascynuje ją od lat.

Aleksandra Chrobak

Urodzona w 1984 roku.

Absolwentka religioznawstwa i polonistyki oraz była studentka iranistyki z Krakowa, która przez pół dekady mieszkała w Abu Zabi.

W Iranie Aleksandrze Chrobak udaje się dotrzeć tam, gdzie turysta nie ma wstępu. Odwiedza zamknięte dla innowierców sanktuaria szyickich imamów, w których Iranki najpierw się modlą, a później ustawiają do selfie przy grobie świętych męczenników. Podziwia zawodowe płaczki w czasie uroczystości żałobnych, tańczy na weselu i szuka ostatnich świątyń ognia. Zaprzyjaźnia się także z irańskimi kobietami: matronami z hammamu, koczowniczkami w kolorowych sukniach i fashionistkami, które zapraszają ją do swojego świata.