Najbliższe wydarzenia "Rollercoastera" już w niedzielę 28 kwietnia.

- Przestrzeń jako hasło tegorocznego „Rollercoastera” nawiązuje pośrednio do twórczości Tadeusza Kantora. Można uznać, że w jego sztuce to przestrzeń nadawała dziełu ostateczny kształt. Artysta niewątpliwie chciał przestrzeń ujarzmić. Nazywał ją UR-MATERIĄ, czyli obszarem niezależnym od twórcy, który sam się kształtuje. Rozumiał ją jako rozprężającą się materię, która może się oddalić, rozciągnąć, a nawet wirować. Nie bez znaczenia jest fakt, że Kantor z wykształcenia był scenografem. W swoich obrazach, doklejając przedmioty, nadawał płótnom trzeci wymiar. Jako twórca happeningów anektował przestrzenie ulicy czy plaży. Jeszcze inaczej budował przestrzeń w teatrze, w którym jej granicę tworzyły światy iluzji i deziluzji. W najbliższej edycji „Rollercoastera” przyjrzymy się jak przestrzeń wpływa na choreografię i odwrotnie, jaką formę przestrzeni nadaje ruch — zapraszają kuratorzy.

28 kwietnia 2024, 17.00

Przestrzeń jako doświadczenie choreograficzne

wykład

dr Joanna Szymajda

„Tańczyć to czynić przestrzeń widoczną”  – Dominique Dupuy

Otwarta przestrzeń czy przestrzeń miejska jawi się a priori jako doświadczenie choreograficzne. Tancerz/ka wprowadza swoje ciało w środek anonimowej masy ludzkiej. Choreograf/ka przenosi swój wzrok z kadrów sali teatralnej w przestrzeń widzianą jako „ciało społeczne” i jego różne konfiguracje.

Ciało w przestrzeni miejskiej nie jest bynajmniej odkryciem ostatnich czasów, to przywołanie lat 50. w Kalifornii (Anna Halprin i jej akcje uliczne, w parkach, w muzeach) czy lat 60. i 70., gdy w Nowym Jorku tancerze Trishy Brown okupowali ławki i trawniki w parkach, biegali po dachach loftów i chodzili po ścianach wieżowców. 

Dziś już nie tylko przestrzenie miejskie i postinudstrialne, plaże i parki ale i prywatne miejsca stają się przedmiotem eksploracji artystów, mierzących je z perspektywy antropocentrycznej. Pokoje hotelowe, biurowce, kluby, dancingi, wreszcie prywatne mieszkania – każda z tych przestrzeni może stać się miejscem działania współczesnej choreografki/a. Projekty site specific biorą pod uwagę przede wszystkim specyfikę danego miejsca, do niego przystosowując schemat działań. Czynią z przestrzeni miejsce, nadając miejskim aglomeracjom wymiar pełnego doświadczenia socjologicznego. Z drugiej strony, możliwe jest także przejmowanie przez choreografów/ki wypracowanych w miejskich przestrzeniach idei ruchu, jak hip-hop czy parkour i włączanie ich w kadry teatralnych spektakli. 

W proponowanym wykładzie przedstawione zostaną różnorodne strategie uwidaczniania przestrzeni w ramach praktyk choreograficznych.

28 kwietnia 2024, 18.30

Odwilż

spektakl

Paweł Grala

Paweł Grala w spektaklu „Odwilż” buduje intymną i wsobną przestrzeń, do której wprowadza osoby oglądające. Proponuje podróż do wnętrza człowieka i zwrócenie się ku podświadomości.

Choreograf podporządkowuje performerkę plastyce scenicznych kompozycji, zespala ją z kostiumem.

Tancerka niczym postaci tworzone przez Haruki Murakamiego schodzi do studni, gdzie z każdym krokiem zagłębia się w nieskończoną otchłań siebie samej. “Odwilż” tworzy dla osób oglądających przestrzeń do współuczestniczenia w tej podróży.

„Nieznośny gorąc wytapia substancję z formy, dając jej ułudę wolności. Następuje seria rozpuszczeń, topnień. Ciało deformuje się desperacko szukając kontaktu z samym sobą. Podróż w głąb, pełna powrotów, przeszłość usiana pułapkami repetycji, teraźniejszość zdaje się grzęznąć w otchłani czerni. Lód pęka z krzykiem i tworzy szczeliny dla silnych wiatrów.. Słyszę Cię niewyraźnie. Wtapiasz się w tło, ale czuję, że mnie woła. Ma wiadomość, dziękuję. Będę piętnaście po ósmej. Myślałam, że nie wstanę, ale się podniosła, zapaliła światło, by zajrzeć w ciemność. Tylko kiedy ją naświetlasz, przestaje być sobą. Nie była sobą. Wygodnie ułożyła rękawy, i sprawdziłam czy suwak działa bez zarzutu. Działa w obie strony”.

Koncepcja/choreografia: Paweł GralaKreacja/taniec: Joanna Jaworska-Maciaszek

Muzyka: Zofia Tomczyk & Józef Buchnajzer

Scenografia: Jakub Urbański

Kostiumy: Ania Adamiak

Światło: Kamil Urbanowicz

Spektakl bez słów. Rozmowa pospektaklowa tłumaczona na polski język migowy (PJM)